Μακρά τα χρόνια που σπατάλησα σε τούτον τον κόσμο, προσπαθώντας να πλάσω τους λόγους που οι άνθρωποι θέλουμε να χτίσουμε ζωές - δικτατορίες με τους υπόλοιπους ως υποχείρια -προφανώς- και όργανα, εκτελεστές της μεγαλειώδους μοναδικότητάς μας.
Αντιγράφω αυτούσιο λοιπόν, το ακόλουθο τμήμα του έργου ¨Η μύτη¨, του μοναδικού Νικολάϊ Γκογκόλ.
«Έμεινε αρκετά σιωπηλός. Η σκέψη πως οι αστυνομικοί θα ανακαλύψουν τη μύτη και θα τον κατηγορήσουν, έκανε τον εγκέφαλό του να μουδιάσει τελείως. Σα να ‘βλεπε κιόλας ένα πορφυρό περιλαίμιο με όμορφο ασημένιο κεντίδι, έβλεπε και τη σπίθα…έτρεμε ολόκληρος! Τελικώς πήρε τα εσώρουχά του και τις μπότες, την πέρασε πάνω του όλη αυτή την κουρελαρία και ενώ η Πρασκόβινα Οσίποβνα τον ξεπροβόδιζε με κάτι δικές της νουθεσίες, κάθε άλλο παρά ήρεμες, τύλιξε τη μύτη σ΄ένα κουρελόπανο και βγήκε από το σπίτι. Ήθελε κάπου να την καταχώνιαζε - κάτω από καμιά κολώνα απ΄εκείνες που είναι στο δρόμο κοντά στις αυλόπορτες ή να υποκριθεί πώς όπως πήγαινε, κάτι του έπεσε κι αμέσως να στρίψει μες στο σοκάκι. Για μεγάλη δυστυχία του όμως όλο και συναντούσε κανένα γνωστό που άρχιζε αμέσως να ρωτά: «Για πού το ‘βαλες;» ή «Ποιόν πας πρωί - πρωί να ξυρίσεις;». Κι έτσι ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία. Σε μια στιγμή ενώ είχε καταφέρει να την αφήσει να πέσει, του φώναξε από μακριά ένας φρουρός, δείχνοντάς τον με την αλεμπάρδα: «Έ, κάτι σου πέσε, σήκωσέ το.» Κι ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς, αναγκάστηκε να ανασηκώσει τη μύτη και να την κρύψει στην τσέπη του.»
Got to take the nose trip baby...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου