Ο Μπέντζαμιν (Μπεν στο εξής για συντομία) Πάρτον γεννήθηκε στο Γκάζι. Είναι η μόνη λεπτομέρεια που διέφυγε σεναριογράφου και σκηνοθέτη. Είτε έχεις δει την ταινία είτε πας στο Γκάζι, ίδιο πράμα. Το Γκάζι γεννήθηκε γερασμένο (όπως η πλειοψηφία των συνοικιών στην Αθήνα), κατοικημένο από ανθρώπους αθίγγανους ή αλλοδαπούς κατά κύριο λόγο, ένεκα χαμηλών ενοικίων. Απομονωμένο από το κέντρο, μόλις πέντε χιλιόμετρα από το Κολωνάκι και το Σύνταγμα, ανίκανο να αυτοεξυπηρετηθεί , οργανώθηκε μετά βίας από τους "σχεδόν να φαντάζουν αυτόχθονες" κατοίκους του, με μόλις ένα περίπτερο, ένα μπακάλικο και ένα κλαμπ που εμπνεύστηκαν παιδιά από την Γεωπονική σχολή και το στέγασαν σε ένα παλιό νηπιαγωγείο. Η νεολαία της εποχής ήταν πολύ προοδευτική για να επιλέξει το γηρασμένο Γκάζι για παρέα και διασκέδαση.Με τα χρόνια οι νέοι μεγάλωναν ενώ η περιοχή αποκτούσε ολοένα έναν φρέσκο αέρα. Οι κάτοικοι μεγάλωναν και αυτοί, βλέποντας την περιοχή τους να ανανεώνεται, μικρές ηλικίες-νεανικό αίμα να κυκλοφορούν στους δρόμους - φλέβες της, η καρδιά της να χτυπάει δυνατά και ο ήχος της να επικαλύπτει την βαβούρα της οδού Πειραιώς.Η πορεία είναι αντίστροφα γραμμένη στην ανθρώπινη φύση. Γέροι κάτοικοι που στα νιάτα τους φάσκιωσαν και ξεσκάτωσαν το Γκάζι τώρα γεμίζουν σκατά από trendy μαγαζιά και εστιατόρια που στήνονται κυριολεκτικά σε μια νύχτα.Η συνοικία είναι πια Gazi. Ο μέσος όρος ηλικίας της πέφτει δραματικά. Το ίδιο και η ποιότητα ανθρωπιάς.Οι πρώην γείτονες θα εκδιωχθούν ή θα μεγαλώσουν, θα μεγαλώσουν και θα πεθάνουν. Αντίθετα το Γκάζι θα φθάσει στην ακμή της νεότητας, ανίκητο, όμορφο. Σαν τον Μπέντζαμιν Πάρτον όμως σιγά σιγά θα μικραίνει, θα μικραίνει για να μείνει μιά μικρή κουκίδα στο σταθμό του Μετρό : kerameikos.
Πριν από 12 χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου